Ο Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κώστας Γαβρόγλου παραβρέθηκε στη σημερινή εκδήλωση για τα 60 χρόνια από την ίδρυση της ΟΙΕΛΕ. Ο κ. Γαβρόγλου κλήθηκε και απένειμε τιμητική πλακέτα στο ιστορικό στέλεχος της ΟΙΕΛΕ Γιώργο Φυσάκη. Ο Υπουργός Παιδείας στην ομιλία του ανέφερε:
«Ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση και γι αυτήν την μεγάλη τιμή που μου κάνατε να δώσω αυτήν την πλακέτα στο Γιώργο το Φυσάκη. Δεν θα πω τα διάφορα που κάναμε σε μια κατεύθυνση κατοχύρωσης των εργαζομένων και κανονικοποίησης της ζωής στο ιδιωτικό σχολείο, τα είπε ο Νίκος ο Φίλης πριν, θέλω να τονίσω δύο πράγματα και να τελειώσω με ένα τρίτο που έχει σχέση με το Γιώργο.
Στη διάρκεια των συναντήσεων και των διαπραγματεύσεων με τους Θεσμούς το θέμα των εργαζομένων στην ιδιωτική Εκπαίδευση πάντα ήταν πρώτο στην ατζέντα των Θεσμών διότι ο στόχος ήταν αξιολόγηση, απόλυση και αυτό ως νέα κανονικότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Αυτό καταφέραμε και δεν πέρασε. Ήταν μία εξαιρετικά επιθετική πολιτική που άρχισε από την πρώτη μέρα των διαπραγματεύσεων και δεν τελείωσε παρά μόνον τον Αύγουστο που έχουμε βγει πια από την Επιτροπεία.
Το δεύτερο είναι ένα θέμα που έρχεται τώρα ξανά στην επικαιρότητα και για το οποίο η ΟΙΕΛΕ έχει δώσει και δίνει εξαιρετικά δείγματα γραφής. Είναι η συζήτηση που γίνεται γύρω από το άρθρο 16 του Συντάγματος για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια κι ένα ιδεολόγημα ότι η ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα αυξήσει την ανταγωνιστικότητα και η ανταγωνιστικότητα θα είναι καλό για την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Αυτό που ακούγεται σε κάποιους έστω το λογικό κρύβει μέσα του κάτι το καταστροφικό για την εκπαίδευση. Θεωρεί, προϋποθέτει ότι η γνώση είναι «προϊόν» και άρα μπορεί να υπακούει στους νόμους της αγοράς. Αυτό είναι το πιο σοβαρό. Κι αυτό επανέρχεται και είδα και το πανό που είχατε ότι «η γνώση δεν είναι προϊόν». Είναι μία ιδεολογική διαμάχη με τις ακραίες συντηρητικές δυνάμεις αυτού του τόπου η οποία θα συνεχιστεί και θέλει, πραγματικά, ένα πολύ πλατύ μέτωπο απέναντί της.
Στην μακρινή δεκαετία του ’70 όπου προς το τέλος, μία ομάδα Πανεπιστημιακών προσπαθούσαμε να οργανώσουμε τους βοηθούς κι επιμελητές και σχεδιάζαμε μία απεργία προφανώς όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα με άγνοια κινδύνου –κι ευτυχώς που υπάρχει και η άγνοια κινδύνου γιατί αλλιώς δεν θα μπορείς να κάνεις ούτε ένα βήμα- ήρθε μία φορά, στη συνάντηση μας αυτή, ένας, από τους ιστορικούς ηγέτες της Αριστεράς, ο Μπάμπης ο Δρακόπουλος να ακούσει τον προβληματισμό μας. Ήταν ο Γραμματέας τότε, του ΚΚΕ Εσωτερικού. Δεν ήταν όλοι που συζητούσαμε μέλη του ΚΚΕ Εσωτερικού. Κι αφού άκουσε ο άνθρωπος αυτός όσα άκουσε, μας λέει: δεν πάτε να δείτε και τον Φυσάκη; Οι μισοί τον ξέραμε οι μισοί δεν τον ξέραμε. Τελοσπάντων πήγαμε, είδαμε τον Φυσάκη. Είχαμε, πραγματικά, μία απ’ αυτές τις συζητήσεις που σου αλλάζουν τη ζωή. Και μας άλλαξε τη ζωή σε πολύ κόσμο διότι, έθιξε δύο πολύ σοβαρά ζητήματα. Το ένα, ήταν η αυτονομία του μαζικού κινήματος. Μας είπε να είστε δογματικοί σε ένα πράγμα: στην αυτονομία του μαζικού κινήματος. Και το δεύτερο ήταν μόλις δείτε μια χαραμάδα από την Κυβέρνηση που σας ευνοεί, μην πείτε όχι επειδή δεν είναι το σύνολο των αιτημάτων σας. Νομίζω λοιπόν ότι στο Γιώργο, εκφράζεται μία κουλτούρα του συνδικαλιστικού κινήματος, μία κουλτούρα της ΟΙΕΛΕ, μία κουλτούρα της ΟΙΕΛΕ που έχει αυτή τη συλλογικότητα αλλά και βεβαίως την συγκεκριμένη προσωπικότητα που την πήγε εκεί που την πήγε. Τον ευχαριστούμε όλοι».
